به امید آنکه بخوانی و ...

می نویسم ٬ چه ٬ می دانم اینها را می خوانی ! هر کجا که باشی ٬ می خوانی اینها را ٬ می خوانی و می خندی ٬ خنده ای بر لب هایت می نشانی برای آرامش دادن به من ! اما ! من ! می دانم خون است دلت ! سرخ تر از سرخ است دلت ! سرخ تر از شفق خورشید ! می دانم می خوانی و می گویی : ناراحت نباش ! می گذرد ! این روزها و این مشکلات هم ! می گذرد ! نگران نباش ! اما ! من ! مگر می توانم !؟ تو دوری و تو تنهایی ! کم نیست ! هم دوری ! هم تنهایی ! میان آدمیانی که نزدیک می دانند خود را ! اما ! نیستند ! دشمن تر از دشمنان قسم خورده اند بر ما ! می دانم پاسخت چیست ، خواهی گفت : صبور باش ! تحمل کن ! سر میاد زمستون ! گلایه مکن ! به مراد خواهد شد همه چیز ! گلایه نمی کنم ! نه از دوری تو ! نه از تنهایی تو و نه از دلتنگی برای تو! گلایه نمی کنم ! من هم مانند تو بر این باورم که وطن بی معناست ! وطن من و تو آن جایی که است که "آزادی" ٬ "برابری" ٬ و "عشق" خانه کرده باشد ٬ آنجا که "سوسیالیسم" ٬"دموکراسی" و "عرفان "دست به دست هم داده اند ٬ تا وطن بسازند ٬ مثالشان را نیک می دانیم ٬ هم من ٬ هم تو ٬ در غرب ٬ مارکس (برابری) ٬ سارتر (آزادی) و برگسون(عرفان) و در شرق ٬ مزدک (برابری) ٬بودا (آزادی) و حلاج (عرفان) ٬ ایده آل های والای انسان امروز و رنج توده ی محروم جهان را می سازند. چه یک نفس گفتم همه را ! بی وقفه گفتم تا اعتراض نکنی ! اما ! تو زیرک تر از آنی که من بگویم و نفهمی ! چهره در هم نکش ! می دانم ! می خواهی بگویی ! عرفان !!! عرفان به چه کارمان می آید ؟ نه !؟ همین را می خواستی بگویی ؟ می دانم !می شناسمت ! خوب می شناسمت ! فاصله ها هم حتی نمی توانند مانع از شناخت همه ی خوبی هایت شوند ٬چه ٬ یکسر همه خوبی تو ! اما! نه ! نخواه که عرفان را حذف کنم ! حیف می شود اگر نباشد و نتوانیم عاشقی کنیم ! بگذار عاشقی کنیم ! آخر ! عاشق نباشیم ٬ دلتنگ نمی شویم! دلتنگ نشویم ٬تنها می مانیم ! تنها بمانیم می شویم همین که هستیم ! نخواه همین بمانیم که هستیم ! که تنهایی رنج کوچکی نیست ! می خواهم که تنها نباشم ! می خواهم که تنها نباشیم !پس عرفان را هم به بازی راه بده ! تا اگر روزی ٬ توانستیم باشیم و بمانیم در کنارهم ٬ عاشق شویم و عاشق بمانیم ٬ با همه ی این ها ٬ با همه ی بی وطنی مان ٬ دوری و تنهایی ات ! مرا می آزارد ٬ تنها دل تسلایم این است که گرچه دوری ! اما ! آزادی ! و همین خوش ترین بشارت هاست بر من که می توانی آزاد زندگی کنی ! با همه ی این ها سخت است دوری ات و تنهایی ات ! آنقدر که گاه بغضی تلخ گلویم را می فشارد تا بگویم بس است ! بس کن ! برای نان گرسنه از نان خود ٬ برای آزادی مردم ٬ اسارت خویش ٬ را به جان نخر ٬ برای برخورداری محرومان ٬ محرومیت خویش را تحمل نکن و برای راحت خلق ٬ رنج خویش را استقبال نکن ! بس است دیگر ! دمی بیاسای ! می دانی که همه خوابیده اند ! افسون شده اند و خوابیده اند ! آن ها که بیدارند در حال فرارند ٬ این خفته های افسون شده را بیدار نکن ٬ وادارشان نکن که بایستند ٬ آن فراری ها را بر نگردان ٬ وادارشان نساز که بمانند ٬ این کارها آسان نیست ٬ بر تو شکی ندارم ! می دانم که می توانی ٬ می خواهم که نخواهی ! هیچ کس صدایت را ٬ نوایت را پاسخ نخواهد داد... تنها می مانی در این رستاخیز بی رحم ! بگذر و بیاسای ٬ این ها را هر روز می خواهم که بگویم ٬ که بگذر از همه و بگذارشان به حال خود بمانند ! مرا دریاب ! که سخت به بودنت و به داشتنت عشق دارم و این نه عادت است و نه نیاز ! که همه یک سر و یک جا عشق به بودن تو است ٬ به سلامت بودنت ! می خواهم بگویم این ها را ٬ اما نمی توانم !نمی توانم ٬ شوقت را٬ اراده ات را ٬ اصرارت را و صداقتت را که می بینم ٬ خاموش می شوم ! اما ! این روزها که سخت تر می گذرد بر تو ٬ رنج من هم بیش می شود ٬ این روزها که می دانم بد می گذرد بر تن خسته و رنج کشیده ات ٬ این روز ها که دیگر حتی نمی توانم از این فاصله چشمان زیبایت که خسته تر از همیشه اند را ببینم و دلخوش کنم به این دیدارهای مجازی به واسطه ی روزنی کوچک که نه می تواند بگوید چه می گذرد بر تو و نه می تواند نزدیکمان کند به هم ٬زبان به شکوه گشوده ام که بس است دیگر...به جای همه کمی به فکر من باش و به فکر خودت ! اما ٬ نیستی که این ها را هم حتی بگویم ٬ غر بزنم و با لبخندی آرامم کنی به صبر...حالا دلخوشم به اینکه اگر بیایم همه ی این دوری ها پایان می گیرد ٬ فارغ از همه ی سختی هایش ٬ می آیم و می مانم ٬ در کنارت ٬ می آیم و تا همیشه می مانم ! کاش باور کنی که هیچ و هیچ ارزش لحظه ای رنج تو را ندارد ٬ کاش باور کنی که آنچه باید باشد و نیست تا پاسخی شود برای مرارت های دمادمت ٬ تنها خود آگاهی است که مردمان بی بهره اند از آن و بر آنند تا بمانند در این جهل دمادم ...بگذار بمانند ٬ بگذر و بیاسای ٬ تا این دلهر ها و دلواپسی های همیشه ام اندکی کم شود ! جز تو مگر که را دارم!!!
پی نوشت : خرده نگیرید بر من که زیاده نوشتم ٬ آنان که می دانند ٬ آگاهند این روزها چه می گذرد بر ما و بر من از بی خبری اش! پی نوشت تر : هم چنان ٬ لب تر کنی ٬ رفیقتم ٬ کافیه با ما سر کنی !